της κρίσεως η φύση

Στης νιότης μου τη φθίση
το ΄χω φιλοσοφήσει
και ζω με ότι η φύση
μ ΄έχει φιλοδωρήσει!

τα πάθη και τα μίση
στην άκρη τα ΄χω αφήσει!
δεν έχω ότι ποθήσει
μα τά΄χω ισορροπήσει
(κουβέντα για ...)

Μα ενώ είχα ηρεμήσει
σ΄ αυτή τη όποια ζήση
σ ΄ανατολή και δύση
ξέσπασε μαύρη κρίση!

Κρίση και δόσ΄ του κρίση
του εγκεφάλου πλύση
μου τα΄χουνε ζαλίσει
τι λέω... διαλύσει!

Αφού είχα λαλήσει
που το ΄χαν ξεφτιλίσει
με την πουτάνα κρίση
και τό χα συνηθίσει
(πες τόχα λησμονήσει),

ήρθε να με ξυπνήσει
του Εφραίμ τ΄αλισβερίσι
που έχει ξεπουλήσει
ως και την άγρια Δύση!

Έχω αγαναχτήσει
μα μ΄ έχει ανησυχήσει
(σφόδρα προβληματίσει)
του Αρσένιου η φύση:

Μήπως έχει φροντίσει
αυτή να τον βαφτίσει;

Αν κέντρο έχω χτυπήσει
την σκέφτεστε σε στύση;
δύναται να γκρεμίσει
τον πύργο στο Παρίσι!

Φόβος μ΄έχει τυλίξει
αλήθεια, έχω ασπρίσει!
...λέτε να έχει η κρίση
κι αυτή μια τέτοια φύση;

μικρό παραμύθι

Ένα σκουλίκι απ το νέκταρ μεθυσμένο
ώριμου μήλου όπου μέσα κατοικούσε
βγήκε απ ΄την τρύπα του κι έμεινε μαγεμένο
απ΄ότι ένιωσε μα κρίμα δεν θωρούσε .

Τρελά του έρωτα τα τύμπανα ηχούσαν
και της ζωής,ρυθμό που χόρευε η φύση
βέλη ζεστά,γλυκά οι ακτίνες το τρυπούσαν
του ήλιου οι κόκκινες που πήγαινε να δύσει.

Σκόρπια τα δώρα του Θεού ,μα πώς να πιάσει
θαύμα πολύχρωμο η ζωή μα πώς να δει
δίχως φτερά στον ουρανό και πώς να φτάσει
των Αετών τα μονοπάτια να διαβεί.

Μοίρα μου,σκέφτηκε, λειψό μ΄έχεις φτιαγμένο
δίχως κραυγή τον έρωτά μου να φωνάξω
χέρια ν΄ αλλάξω το άθλιό μου πεπρωμένο
μάτια να δω το δειλινό και να σπαράξω.

Νά ΄μουν πουλί για μια στιγμή και να πετάξω
να σηκωθώ ψηλά, πολύ ψηλά να φτάσω
τούτο το θαύμα από εκεί να το κοιτάξω
και μονομιάς την πόρτα του χαμού ας περάσω.

Κι η μοίρα τ άκουσε,το πόνεσε και στέλνει
πουλί γοργόφτερο που έψαχνε κατοίκι
δίπλα του στάθηκε ,στο ράμφος του το παίρνει
και αναλήφθηκαν στη ρόδινη αμφιλύκη.

ο ευσεβής

Είναι καλό παιδί,λεβέντης κατά βάθος

κι ότι συνέβη ήταν ακούσιο,κατά λάθος

έβαλε λίγο και ο διάολος την ουρά του

κι εν τέλει του ΄γινε συνήθεια και πάθος.

Από μικρό τον έτρεχαν στις εκκλησίες

επιμελώς,δεν του επιτρέπαν απουσίες

δεν ήταν βέβαια μεγάλη η χαρά του

μα η σωτηρία της ψυχής θέλει θυσίες!

Κι έτσι μεγάλωνε με του θεού τη χάρη

για οδηγό του είχε πάντα το τροπάρι

κι έχτισε ένα τσιμεντένιο χαρακτήρα

παίρνοντας πότε τον γκασμά πότε το φτυάρι.

Έγινε κάποτε των μίντια αστέρι

της ενημέρωσης αλάτι και πιπέρι

του ρεπορτάζ τον είχαν μέγα  μαιευτήρα

μα έγραφε άλλα του μυαλού του το δευτέρι!

Έβαλε πλώρη για το πόντιουμ της Βουλής

στόχος πολλών αυτού του χώρου προσφιλής

έριξε άγκυρα κι ακόμα παραπάνω

ως Υπουργός των Υπουργών ο επιφανής.

Δέν έγινε όμως το Υπουργείο τροχοπέδη

μέσα του ήταν το αγνό χριστιανοπαίδι

έβαζε πάντα τη θρησκεία από πάνω

ήταν συχνά προσκυνητής στο Βατοπέδι.

Εκεί συνάντησε τον άγιο Εφραίμ

σεβασμιότατο μα ολίγον τι μποέμ

που ζούσε βέβαια με του θεού το φόβο

μα ονειρευότανε ταξίδια στην Εδέμ .

Ήταν που λέτε ο Εφραίμ διαόλου κάλτσα

με παρελθόν,άσε που έψελνε και φάλτσα

έκανε ζόρικες δουλειές,στυλ κόζα νόστρα

με ύφος ήρεμο,γλυκό,χωρίς γκριμάτσα.

Στην πρώτη επίσκεψη αλλάξαν καλημέρες

μετά αντάλλαξαν γλυκά κι ύστερα βέρες

και πρίν προλάβει ο Υπουργός να πει το όχι

γίναν συντρόφια για τις δύσκολες τις μέρες.

Ύστερα αρχίσαν ν΄ανταλλάσσουνε εδάφια

όχι της Βίβλου,τ΄άλλα,δάση και χωράφια

μα όταν σώθηκαν και πιάσανε τις λίμνες

βγήκαν στη φόρα τα κρυφά τους τα κιτάπια!

Κι έληξε άδοξα αυτή του η θητεία

τά΄χασε όλα, και Υπουργείο και πρωτεία

γιατί είναι νόμος του Θεού δεν είναι φήμες

το τίμημά της έχει πάντα η αμαρτία!

Πάσα ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα
δεν είναι συμπτωματική!