για τον Αργύρη



Η ψυχή μου κάθε πρωί δραπετεύει από τα καθημερινά
και μαζεύει πολύχρωμες πεταλούδες
αγριολούλουδα,νότες από ερωτευμένα κανάρια,
ηλιαχτίδες,στάχυα καρπερά
και υφαίνει το νέο πρόσωπο της ανθρώπινης άνοιξης.
Η ψυχή μοναχικό λουλούδι
από παιδικά δάκρυα και φρεσκολουσμένα πρωινά,
ανοιξιάτικες δροσοσταλίδες κι άνθη νερατζιάς
στο κάθε άγγιγμα ματώνει.
(Από τησυλλογή"Οράματα στούς δρόμους)

Αυτό το καλοκαίρι δεν έμοιαζε με τά προηγούμενα.
Αυτό το καλοκαίρι γνώρισα τον Αργύρη Μπαρή,
μέσα από τέσσερις συλλογές -διαμάντια
που μου παρέδωσε ιδιοχείρως ο Επίκουρος
(αυτός μου τον γνώρισε)
ευγενική προσφορά της οικογένειας του Αργύρη.

Γεννήθηκε το 1930 στο Παλαιόκαστρο Χαλκιδικής.
Στα χρόνια της κατοχής,παιδί ακόμα,πήρε μέρος
στην Εθνική Αντίσταση ως σύνδεσμος και
διακινητής διαφωτιστικού υλικού.
Μετά την απελευθέρωση και κατά την διάρκεια
του εμφυλίου ,πιάστηκε,βασανίστηκε και με το νόμο
509 καταδικάστηκε σε θάνατο παμψηφεί.
Υπήρξε κάτοικος και δημότης Θεσσαλονίκης
πάνω από 60 χρόνια.Δεν είναι πια μαζί μας.
Δημοσίευσε αρκετά άρθρα στον ημερήσιο τύπο
και ποιήματά του σε λογοτεχνικά περιοδικά.

Στάθηκα "μπροστά στον καθρέφτη"
κι είδα να "ρέουν"
"οράματα στους δρόμους"
Αντίκρυσα τον Γίγαντα,τρόμαξα.
Είδα τ ατίθασα νοήματα να κρέμονται
σαν άστρα ,το καθένα με το δικό του φώς.
Είδα τα λόγια,λουλούδια σε λιβάδι
άναρχα,υπέροχα βαλμένα
το καθένα με το χρώμα του,
αναθάρησα .
Είδα τα μάτια των παιδιών να φέγγουν,
γαλήνεψα.
Κι εγώ,του μέτρου δέσμιος,
στης ρίμας τη ραστώνη αναπαυμένος,
δεν έχω λόγο να αρθρώσω,
υποκλίνομαι.


Βαγγέλη.....