το δώρο

Άστραψε το χαμόγελο το άγουρο στη φλόγα
απ΄τη φωτιά που άναψαν παιδιά της γειτονιάς του
να υποδεχτούν τον Άγιο που μοίραζε τα δώρα,
σαν τό πελώριο έλκηθρο προσγειώθηκε μπροστά του.

-Άγιε, εγώ δεν άναψα φωτιά μα έχω χώρο
μέσ΄στην καρδιά, στη χάρη σου κεριά να ανάψω χίλια
-μη σκάς μικρέ μου και θα δείς ,σου ΄χω μεγάλο δώρο
τέτοιο που όλοι οι φίλοι σου θα κλάψουν απ ΄τη ζήλια.

Μια βόλτα απ΄τα σύννεφα πιό πέρα θα σε πάω
παιχνίδια αστροστόλιστα να βρείς σαν τα ονειρά σου
να, δυό φτερά κατάλευκα στους ώμους σου φοράω
ν΄αφήσεις τους τεράστιους σταυρούς ,το φόρτωμά σου.

Δίστασε ,όμως του Άγιου πώς του χαλάς χατήρι ;
άφησε ένα τριαντάφυλλο σε κείνους που θα λείψει!
-Πάμε παιδιά μου και ήρεμα ,έχουμε μουσαφίρη,
κλείσε τα μάτια αγόρι μου να μη σκιαχτείς τα ύψη.