ιστορία(?)

"Σαλάμι; Ξαφνικά η λέξη αυτή ήταν στα χείλη όλων. Οχι επειδή δεν υπήρχαν και άλλα γαστρονομικά γούστα. Αλλά επειδή ήταν το μοναδικό αλλαντικό που βρέθηκε σε σοβαρές ποσότητες στις κρατικές αποθήκες ύστερα από το διάταγμα της κυβέρνησης του Μετώπου να πωληθούν τα αποθέματά τους στο κοινό. Μόνο που και αυτά δεν ήταν απεριόριστα. Στα μαγαζιά γίνονταν ομηρικοί καβγάδες για την απόκτησή του. Σαλάμι, σαλάμι, σαλάμι. Το όνομά του, έγραφε μια εφημερίδα, άνοιγε την όρεξη ακόμη και σε χορτοφάγους.
Το θέμα της διατροφής είχε βέβαια ένα σοβαρότερο φόντο. Τον χειμώνα του '89 οι Ρουμάνοι είχαν φθάσει στα πρόθυρα της λιμοκτονίας. Οχι όμως λόγω των συνηθισμένων ελλείψεων που χαρακτήριζαν, λιγότερο ή περισσότερο, όλες τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αυτή τη φορά η πείνα ήταν σχεδιασμένη. Ο στόχος ήταν η εξοικονόμηση συναλλάγματος μέσω του περιορισμού των εισαγωγών ­ με συνέπεια και τη μείωση της γενικότερης κατανάλωσης. Η εκτέλεση του σχεδίου ανατέθηκε στην Ελενα Τσαουσέσκου, που ως καθηγήτρια της χημείας ήταν και ερασιτέχνης διαιτολόγος. «Είναι ένας εθνικός στόχος που κάνει καλό και στην υγεία» έλεγε με κάθε σοβαρότητα η γυναίκα του δικτάτορα. Ακολούθησαν οδηγίες στις εφημερίδες. Οι αναγνώστες πληροφορούνταν καθημερινά πώς να συγκροτήσουν το ιδανικό «μενού» τους στη βάση ενός μίνιμουμ αριθμού θερμίδων ­ και ας ήταν άφαντα στην αγορά πολλά από τα προτεινόμενα τρόφιμα.
Καθόλου περίεργο λοιπόν που τα Χριστούγεννα του '89 ήταν αφιερωμένα στο άκρατο φαγοπότι. Ξεφάντωμα, που γιορτάστηκε σαν πράξη απελευθέρωσης εξίσου σημαντική με την πολιτική.
Φαγοπότι με φόντο τον θάνατο. Από το μεσημέρι της 25ης Δεκεμβρίου η τηλεόραση εξέπεμπε εικόνες από την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου. Η κάμερα τους έδειχνε κατ' αρχάς από μακριά, χαμένους σε έναν χιονισμένο κήπο. Μετά τους πυροβολισμούς τα πτώματα παρουσιάζονταν σε πρώτο πλάνο. Ακολουθούσε μουσικό πρόγραμμα με μουσική salsa, ύστερα πάλι η εκτέλεση. Με κάπως μεγαλύτερη ποικιλία το πρόγραμμα αυτό συνεχίστηκε και την επόμενη ημέρα."

Του Νίκου Χειλά στο Βήμα,το πλήρες άρθρο εδώ

 Αυτό γίνεται όταν ένας λαός βιώνει το έλλειμμα κοινωνικού δικαίου,την εξαθλίωση,που φέρνουν

την απογοήτευση στην αρχή,ύστερα την αγανάκτηση,ύστερα το θυμό και τέλος το μίσος!