απήλθον

Ήρθα κεφάτος απ τής Γης μέσα τα μέρη
το παραμύθι πάλι φέτος να αναστήσω
η φθονερή μου τάχα φύση να με φέρει
τα χθόνια πλάνα μου στα σπίτια σας να στήσω.

Πού πήγε το άρωμα γαρύφαλλο-κανέλα
και της καμένης φλούδας από πορτοκάλι;
καμένοι κάδοι,μαγαζιά, σε πιάνει τρέλα
μου χάλασε το κέφι αλήθεια αυτό το χάλι.

Έψαξα επίμονα να βρω κάτι απ ΄όλα
αυτά που τρώτε η πίνετε να μαγαρίσω
πνιγμένα μέσ΄στα χημικά ήταν, σκέτη φόλα
μεταλλαγμένα,ούτε να τα κατουρήσω.

Τα καθαρά απλωμένα πήγα να βρωμίσω
μάταιος κόπος αφού εσείς που τα φοράτε
έχετε βρώμικα ,ούτε να σας μυρίσω
και σώμα και ψυχή και να με συμπαθάτε.

Είχε υπερθέαμα όμως τούτο το ταξίδι!
Tης ηλικίας σου, στη δίνη του θανάτου,
μικρά παιδιά, Χριστέ, που έχουν για παιχνίδι
τον πόλεμο,δίπλα στ΄άλλα ,τα θύματά του.

Άρωμα λέει Χριστουγέννων,ας γελάσω
μπόχα του όλεθρου, νεκροί κι αποκαϊδια!
Μα πώς γεννιέται ο Χριστός,πάω να σκάσω
την ώρα που σκοτώνονται παιδιά,την ίδια;

Άνθρωποι πνίγομαι,φεύγω, σας την χαρίζω
τούτη την κόλαση του κόσμου του επάνω
στη θαλπωρή της Μάνας Γης ξαναγυρίζω
το άρωμά της να μυρίσω, να ανασάνω!