μικρό παραμύθι

Ένα σκουλίκι απ το νέκταρ μεθυσμένο
ώριμου μήλου όπου μέσα κατοικούσε
βγήκε απ ΄την τρύπα του κι έμεινε μαγεμένο
απ΄ότι ένιωσε μα κρίμα δεν θωρούσε .

Τρελά του έρωτα τα τύμπανα ηχούσαν
και της ζωής,ρυθμό που χόρευε η φύση
βέλη ζεστά,γλυκά οι ακτίνες το τρυπούσαν
του ήλιου οι κόκκινες που πήγαινε να δύσει.

Σκόρπια τα δώρα του Θεού ,μα πώς να πιάσει
θαύμα πολύχρωμο η ζωή μα πώς να δει
δίχως φτερά στον ουρανό και πώς να φτάσει
των Αετών τα μονοπάτια να διαβεί.

Μοίρα μου,σκέφτηκε, λειψό μ΄έχεις φτιαγμένο
δίχως κραυγή τον έρωτά μου να φωνάξω
χέρια ν΄ αλλάξω το άθλιό μου πεπρωμένο
μάτια να δω το δειλινό και να σπαράξω.

Νά ΄μουν πουλί για μια στιγμή και να πετάξω
να σηκωθώ ψηλά, πολύ ψηλά να φτάσω
τούτο το θαύμα από εκεί να το κοιτάξω
και μονομιάς την πόρτα του χαμού ας περάσω.

Κι η μοίρα τ άκουσε,το πόνεσε και στέλνει
πουλί γοργόφτερο που έψαχνε κατοίκι
δίπλα του στάθηκε ,στο ράμφος του το παίρνει
και αναλήφθηκαν στη ρόδινη αμφιλύκη.